وصال   میرزا کوچک

ابومحمد محمد شفیع بن محمد اسمعیل –معروف به میرزا کوچک وملقب به وصال در سال1197 در شیراز متولد شد و در همانجا به کسب کمالات و علوم متداول عصر خود مشغول شد.(در تذکره ای نام او را محمد قاسم دیدم)

وی مردی عارف و درویش صفت بود و با اینکه بزرگان عصر به صحبتش راغب بودند-انزوا را برگزیده –به شعر گفتن و خط نوشتن روزگار را می گذراند.

در شرح احوالاتش آورده اند که خطوط نستعلیق و شکسته و نسخ را استادانه می نوشت.

میرزا کوچک از معروفترین شاگردان درویش عبدالمجید طالقانی بود و در خط شکسته از استادان این خط به شمار می رود.

وصال نخست (مهجور)تخلص می کرده و چون در طریقت به عارف معروف میرزا ابوالقاسم سکوت شیرازی می پیوندد مهجور را به وصال تبدیل می کند.

وصال از افاضل شعرا و دانشمندان قرن سیزدهم است .او در غزل استاد بود و در مرثیه سرایی توانایی و تبحر کامل داشت قصیده را نیز نیکو می گفت علاوه بر این مردی فاضل و درس خوانده بود و در مراتب عرفان و سیر و سلوک مقامات عالی داشت چنانچه او را سنایی دوران می گفتند.

از آثار وی دیوان شعر و مثنوی (بزم وصال)است و مثنوی فرهاد و شیرین وحشی بافقی را که ناتمام مانده بود به اتمام رساند و نیز اطواق الذهب را به فارسی درآورده است.

وصال 6پسر داشت که همگی دانشمند و ادیب و هنرمند بودند.

این استاد بزرگ که در آخر عمر نابینا شد در رجب سال1262هجری قمری رخت به سرای باقی کشید و در حرم حضرت علی بن موسی بن جعفر(شاه چراغ)جنب مرقد مرشدش میرزای سکوت به خاک سپرده شد.

روحش شاد

 

صفحه نخست

بانک اطلاعات خوشنویسان ایران